چراغ ازرفتنت پیوسته‌ خاموش

نشد یک ثانیـه یادت فـــراموش

ببنـــدم پلـک چشمـم را که بینم

مگر حجـم خیـالت را در آغوش

بنای همدلی بر‌ دوش بُگذار

به روی نبض قلبم گوش بُگذار

بکن بی تابم‌ از سیب گناهت

کنارم یک بغل‌ آغوش ‌بُگذار

بریز‌‌ از بوسه های زعفرانی

دوفنجان ازلبت دمنوش بُگذار

بزن‌معجون خوشبورا به قوری

لبالب عطر مرزنجوش بُگذار

امان از پچ پچ همسایه هامان

چراغ خانه‌ را خاموش بُگذار

بگفتم راز دل را با خیالت

به روی گفته ام درپوش بُگذار

وجودم را ببر در اوجِ خلسه

عسل بانو مرا بیهوش بُگذار

گلی در باغ سبز ‌ پیرهن باش

به دور از طعنه ی زاغ و زغن باش

بیا در کنجِ دنجِ قهوه خانه

دو فنجان همدلی مهمان من باش